Αν η Ιταλία δεν είχε μια τόσο συναρπαστική ιστορία, δεν θα υπήρχαν πολλά να δούμε. Η μακρά ιστορία της ιταλικής χερσονήσου δεν είναι μόνο κάτι για τα βιβλία ιστορίας. Αυτή η ιστορία μπορεί να φανεί στα πολλά μνημεία που προσελκύουν εκατομμύρια τουρίστες στην Ιταλία κάθε χρόνο. Πράγματι, ακόμα κι αν ένας ταξιδιώτης δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την ιστορία του ιταλικού έθνους, είναι αυτή η ιστορία που βιώνουν όταν βλέπουν μια ρωμαϊκή στήλη ή αψίδα, μια μεσαιωνική εκκλησία με εξαιρετικές ρωμανικές καμάρες και τοιχογραφίες ή μια βίλα της Τοσκάνης με τις Αναγεννησιακός κήπος. Είναι η ιστορία της Ιταλίας που βιώνετε όταν έρχεστε σε αυτήν τη χώρα και η εκπαίδευση στην ιταλική ιστορία μπορεί να σας βοηθήσει να καταλάβετε καλύτερα αυτό που βλέπετε. Αυτή η κατανόηση μπορεί επίσης να σας βοηθήσει να καθοδηγήσετε το δρομολόγιό σας.
Πάρτε τη Ρώμη ως παράδειγμα. Οι περισσότεροι αναγνώστες γνωρίζουν τη Ρώμη ως πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά αυτή η πόλη ήταν επίσης το κέντρο των Παπικών Πολιτειών, έδρα του πάπα. Στην πραγματικότητα, πολλά από τα αξιοθέατα της Ρώμης χρονολογούνται από αυτήν την περίοδο, ακόμη και αν μπορεί να περιλαμβάνουν σπόλια από την προηγούμενη αυτοκρατορική περίοδο. Μπορούμε να πούμε ότι η Ρώμη αντιπροσωπεύει την Ιταλία στον μικρόκοσμο. Σε αντίθεση με άλλες χώρες, υπάρχει μια επικάλυψη ιστορικών περιόδων στην Ιταλία που γίνεται αισθητή σε όλη την Ιταλία. Οι εκκλησίες στη Ρώμη συχνά ενσωματώνουν παλαιότερους ειδωλολατρικούς ναούς, ενώ πολλές βασιλικές στη Σικελία είναι, στην πραγματικότητα, ανακαινισμένα τζαμιά Σαρακηνών. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μπορεί να έπεσε το 476, αλλά ποτέ δεν έφυγε πραγματικά, καθώς πολλά από τα πρακτικά κτίσματά της, τα οποία δεν είχαν πλέον καμία χρήση στη χριστιανική περίοδο, μετατράπηκαν σε άλλα πράγματα.
Ως εκ τούτου, η ιταλική ιστορία είναι αξιοσημείωτη για διαφορετικές αυτοκρατορίες, λαούς και θρησκείες που φαίνεται να αλληλεπικαλύπτονται μεταξύ τους, δημιουργώντας μια πλούσια πολιτιστική παράδοση που μπορεί εύκολα να δει ο απλός επισκέπτης της Ιταλίας σήμερα. Ακόμα και ο ιταλικός λαός μπορεί να ειπωθεί ότι εκπροσωπεί αυτήν την κληρονομιά όλων των λαών της Μεσογείου που πέρασαν από αυτή τη γη. Perhapsσως, πουθενά αυτό δεν είναι πιο αληθινό από ό, τι στη Νότια Ιταλία με την πλούσια κουζίνα και την πολιτιστική της ιδιαιτερότητα, καθιστώντας την περιοχή αυτή όχι μόνο ξεχωριστή από άλλα μέρη της Ευρώπης αλλά ακόμη και από άλλες περιοχές της Ιταλίας.
Ακόμα και οι Ρωμαίοι βρήκαν την Ιταλία μπερδεμένη. Η Ιταλία φιλοξενούσε δεκάδες ανθρώπους στην αρχαιότητα, εκ των οποίων οι Ρωμαίοι ήταν μόνο ένας από τους πολλούς. Ευτυχώς για τους Ρωμαίους, η στρατηγική θέση της πόλης τους στον ποταμό Τίβερη και η εξέλιξη της τεχνολογίας που έκανε αυτούς τους ανθρώπους να γίνουν αρχιτέκτονες στον αρχαίο κόσμο επέτρεψαν στους Ρωμαίους να ενώσουν όλη την Ιταλία, και αργότερα ολόκληρη την περιοχή της Μεσογείου. Ως παράδειγμα του περίπλοκου συνονθύλευμα της Ιταλίας στην αρχαιότητα, οι Ρωμαίοι περιστοιχίζονταν από μη ρωμαϊκές ομάδες όπως οι Ετρούσκοι, οι Σαβίνες, οι Σαβίνες, οι Απουλιανοί, οι Λουκανοί, οι Λιγούριοι, οι Ούμβριοι, οι Πικεντίνοι, οι Έλληνες και άλλοι. Ακόμη και στη ρωμαϊκή περιοχή του Λατίου, γνωστή ως Λάτσιο στα σύγχρονα ιταλικά, υπήρχαν ομάδες που μιλούσαν γλώσσες διαφορετικές από τη λατινική αρχικά και τις οποίες οι Ρωμαίοι θεωρούσαν ξεχωριστές από τον εαυτό τους.
Οι Αρχαίοι Ρωμαίοι είχαν μεγάλη συνείδηση για το πώς ήταν διαφορετικοί από τους άλλους, αλλά αυτή η ρωμαϊκή προκατάληψη δεν τους εμπόδισε να σχηματίσουν μια αυτοκρατορία. Πράγματι, η ρωμαϊκή πολιτική ήταν να φέρει μη ρωμαϊκές ομάδες στο ρωμαϊκό έθνος, επιτρέποντάς τους σταδιακά να επωφεληθούν από τα προνόμια της ρωμαϊκής υπηκοότητας. Ακόμα και το μεγάλο πατρίκιο γένος Τζούλια, στο οποίο ανήκαν ο Ιούλιος Καίσαρας και ο Αύγουστος, προήλθε τεχνικά έξω από τη Ρώμη, στην πόλη Άλμπα Λόνγκα όπου λέγεται ότι ήταν βασιλιάδες. Αυτή η διαδικασία μεταφοράς των καλύτερων και λαμπρότερων περιοχών στη ρωμαϊκή τροχιά επέτρεψε στο ρωμαϊκό κράτος να επιβιώσει στη σύνθετη περιοχή της Μεσογείου για πάνω από χίλια χρόνια.
Αλλά η Ρώμη είναι μόνο μια ιστορία στο βιβλίο της ιταλικής ιστορίας, αν και σημαντική. Η ιστορία μόνο της Ιταλίας είναι ένας από τους «βάρβαρους» εισβολείς των Ελλήνων, όπως οι Γαλάτες, οι Γότθοι και οι Ούννοι, και της Καθολικής Εκκλησίας, οι οποίοι έγιναν η κυρίαρχη δύναμη στην ιταλική ζωή μετά τους Ρωμαίους και ίσως μπορεί να ειπωθεί ότι εξακολουθεί να είναι η κυρίαρχη δύναμη σήμερα. Η ιταλική ιστορία είναι η καταγραφή της μετακίνησης όλων αυτών των λαών, όπως και η ιταλική ιστορία είναι μια προέκταση όλων όσων έχουν περάσει από αυτήν τη γη.
Η ίδρυση της Ρώμης
Οι ιστορικοί της Ιταλίας τείνουν να περνούν πολύ χρόνο στα πρώτα χρόνια, καθώς αυτή η περίοδος γοητεύει τον ιστορικό. Αυτή η γοητεία πηγάζει τόσο από αυτό που δεν είναι γνωστό όσο και από αυτό που είναι γνωστό. Όπως και άλλες περιοχές της περιοχής της Μεσογείου, η Ιταλία κατοικήθηκε στη Νεολιθική περίοδο, όπως μαρτυρείται από τα οστά των Νεάντερταλ και άλλων ανθρωποειδών, καθώς και από σπηλαιογραφίες. Δεν είναι γνωστό ποιοι ήταν οι πρώτοι κάτοικοι της Ιταλίας στην πρώιμη περίοδο της καταγεγραμμένης ιστορίας, δηλαδή μεταξύ 2000 π.Χ. και 1000 π.Χ., αλλά ίσως ήταν οι Λαοί της Θάλασσας, ή οι Πελασγοί, που εγκαταστάθηκαν σε πολλές άλλες περιοχές της Μεσογείου.
Οι ιστορικοί παραμένουν απορημένοι από τους Λαούς της Θάλασσας, οι οποίοι αναφέρθηκαν τόσο στα κλασικά γραπτά όσο και στα ιστορικά έγγραφα αυτής της πρώτης περιόδου. Οι Λαοί της Θάλασσας πιθανότατα ζούσαν στην Ιταλία, την Ελλάδα και την Τουρκία. Στην πραγματικότητα, οι Λαοί της Θάλασσας στην Ιταλία μπορεί να προέρχονται από την Τουρκία, όπου μπορεί να ήταν ή όχι ταυτόσημοι ή συγγενείς με τους Χετταίους, έναν λαό που νίκησε με επιτυχία τους Αιγυπτίους. Οι ιστορικοί ακόμη και στην ελληνική περίοδο πίστευαν ότι αυτοί οι Λαοί της Θάλασσας μπορεί να ήταν μερικοί πρόγονοι των Ελλήνων, ή τουλάχιστον μερικών Ελλήνων, καθώς και η Ελλάδα ήταν μια χώρα όπου αρκετές ομάδες άφησαν το στίγμα τους, αν και ίσως όχι τόσο δραματικά ή σε τόσο μεγάλη αριθμούς ως Ιταλία.
Ούτε οι Ρωμαίοι δεν ήξεραν από πού προέρχονταν οι ποικίλοι λαοί της Ιταλίας στην εποχή τους. Μερικοί λαοί στη βόρεια Ιταλία θεωρήθηκαν από τους Ρωμαίους ως νεοφερμένοι, δηλαδή έφτασαν στη χερσόνησο αργότερα από τους ίδιους, αλλά οποιαδήποτε αρχεία που οι Ρωμαίοι μπορεί να είχαν κρατήσει για αυτόν τον λαό ή που έχουν χαθεί από καιρό στην ιστορία. Πράγματι, καθώς ο λαός της Ιταλίας εκρωματοποιήθηκε γρήγορα στην ateστερη Δημοκρατία και την πρώιμη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ακόμη και οι γλώσσες της Ιταλίας άρχισαν να εξαφανίζονται.
Πριν από τους Ρωμαίους, υπήρχαν οι Ετρούσκοι που έχουν το όνομά τους στην περιοχή τώρα γνωστή ως Τοσκάνη. Η σχέση μεταξύ της Ρώμης και των Ετρούσκων ήταν πάντα αντικείμενο διαμάχης. Η Ρώμη είχε Ετρούσκους βασιλιάδες και μερικοί πιστεύουν ότι οι Ρωμαίοι μπορεί να κατάγονταν από τους Ετρούσκους, αν και οι ίδιοι οι Ρωμαίοι πίστευαν ότι κατάγονταν από τον Τρώα Πρίγκιπα, Αινεία. Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορική σύμπτωση καθώς πολλοί σύγχρονοι ιστορικοί πιστεύουν ότι οι Ετρούσκοι κατά πάσα πιθανότητα προήλθαν από τη Μικρά Ασία (όπου βρισκόταν η Τροία), που καταλήφθηκε από το σύγχρονο έθνος της Τουρκίας
Οι Ετρούσκοι είναι ίσως ένας από τους πιο συναρπαστικούς αρχαίους λαούς που μελετήθηκαν λόγω των ξεχωριστών παραδόσεών τους και κυρίως για τη γλώσσα τους, η οποία δεν ήταν εντελώς άσχετη με καμία σημαντική γλώσσα στην περιοχή. Υποτίθεται, πάλι, ότι οι Ετρούσκοι μπορεί να ήταν μέρος της μεγαλύτερης ομάδας Θαλάσσιων Λαών και ότι η δική τους ήταν η μόνη γλώσσα αυτών των λαών που επέζησαν στην αρχική της μορφή στην ιστορική περίοδο. Ορισμένοι μελετητές στην Ανατολική Ευρώπη πιστεύουν ότι οι ομάδες των Νοτίων Σλάβων μπορεί επίσης να προέρχονται εν μέρει από τους Λαούς της Θάλασσας λόγω των δήθεν ομοιοτήτων μεταξύ της ετρούσκικης γλώσσας και της σερβο-κροατικής.
Από όπου και αν προέρχονταν οι Ετρούσκοι, ήταν ένας από τους δύο κύριους επηρεαστές των Ρωμαίων. Η άλλη ομάδα, φυσικά, ήταν οι Έλληνες. Αν και οι περισσότεροι Ρωμαίοι θεοί ήταν ελληνικής προέλευσης, όπως και μεγάλο μέρος της ρωμαϊκής τέχνης και λογοτεχνίας, οι παλαιότερες πτυχές του ρωμαϊκού πολιτισμού ήταν σαφώς ετρουσκικής προέλευσης, όπως οι απρόσωποι θεοί που ονομάζονταν Lares και το έθιμο των αντρών και των γυναικών να τρώνε μαζί, να ξαπλώνουν. στους καναπέδες. Όσο σημαντικοί και αν ήταν οι μυστηριώδεις Ετρούσκοι για τους Ρωμαίους, υπήρχαν κάποιες πτυχές της Ρώμης που εμφανίζονται σαφώς Ρωμαϊκές: δεν προέρχονται από κανέναν άλλο λαό. Αυτό περιλαμβάνει τη λατινική γλώσσα, πρόγονο πολλών γλωσσών στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των γαλλικών, ισπανικών, ιταλικών και ρουμανικών, καθώς και αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά όπως η αψίδα και ο θόλος.
Είναι ενδιαφέρον για τη Ρώμη ότι κατάφερε να είναι ένας ξεχωριστός πολιτισμός που ενέπνευσε πολλούς άλλους, ενώ η ίδια επηρεάστηκε σαφώς από τους Ετρούσκους στα βόρεια της Ρώμης και τους Έλληνες στο νότο. Στην πραγματικότητα, αυτός μπορεί να ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας που οδήγησε τη Ρώμη να ανέβει πάνω από τα βρωμιά όλων των μικρών πόλεων-κρατών και φυλών στην Ιταλία για να γίνει ένας από τους σημαντικότερους πολιτισμούς στην ιστορία. Η θέση της Ρώμης μεταξύ αυτών των δύο ομάδων και κοντά στη θάλασσα της επέτρεψε να πάρει το καλύτερο από τους γείτονές της και να δημιουργήσει έναν πολιτισμό μοναδικά ρωμαϊκό.
Πράγματι, η Ρώμη δίνει την εντύπωση της Ελλάδας στα στεροειδή, μια αναλογία που πιθανότατα θα απολάμβαναν οι Ρωμαίοι. Στην πραγματικότητα, όμως, η Ρώμη έμοιαζε επιφανειακά με την Ελλάδα. Πολιτιστικά, η Ρώμη ήταν κάτι διαφορετικό. Ακριβώς όπως ήταν κύριοι κατασκευαστές τοιχοποιίας, έτσι θα ήταν και κατασκευαστές αυτοκρατοριών, αντλώντας έμπνευση από τους Έλληνες, αλλά πετυχαίνοντας κατορθώματα που θα μπορούσαν να ήταν κάπως πιο δύσκολα για τους προγόνους τους.
Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Τα περισσότερα έθνη της Ευρώπης και της Δύσης χρωστούν κάτι στους Ρωμαίους, είτε πρόκειται για τη γλώσσα, την αρχιτεκτονική ή για πτυχές του νόμου. Πράγματι, ένα ταξίδι στην Ουάσινγκτον είναι σαν μια εισαγωγή στη ρωμαϊκή αρχιτεκτονική. Η ρωμαϊκή κληρονομιά διαπερνά όλες τις πτυχές της δυτικής ζωής και σε καμία περίπτωση η ρωμαϊκή παρουσία δεν γίνεται πιο έντονη από ό, τι στην ίδια τη Ρώμη. Για πολλούς, η Ρώμη είναι η αιώνια πόλη. Μία από τις παλαιότερες συνεχώς κατοικημένες πόλεις στον κόσμο, η Ρώμη λεηλατήθηκε πολλές φορές, μόλις τον 16ο αιώνα, και όμως πάντα ξαναχτίστηκε με νέα μνημεία που χτίζονταν συχνά στη βάση των παλιών.
Οι πρώτοι κάτοικοι της Ρώμης, και πιθανώς της Ιταλίας, όπου οι άνθρωποι που έχουν χαρακτηριστεί πάντοτε ως Πελασγοί, Κυκλώπιοι ή Ετρούσκοι. Αυτά ονομάζονται επίσης Λαοί της Θάλασσας (αναφέρονται νωρίτερα) και δεν είναι σαφές εάν οι προαναφερθείσες ομάδες ήταν όλες ξεχωριστές ή οι ίδιοι άνθρωποι. Αυτό που είναι γνωστό ως ποιοι ήταν οι πρώτοι άνθρωποι. αντικαταστάθηκαν τελικά από τους ίδιους τους Ρωμαίους. Οι Ρωμαίοι χρονολόγησαν την ίδρυση της πόλης τους το έτος 739 π.Χ. Η πόλη ιδρύθηκε από τα αδέλφια Romulus και Remus, τα οποία θηλάστηκαν στον λόφο του Palatine από έναν λύκο.
Οι πρώτοι ηγεμόνες της Ρώμης ήταν επτά βασιλιάδες, τους οποίους οι Ρωμαίοι παραδέχθηκαν ότι είχαν Ετρουσκική καταγωγή. Οι Ρωμαίοι ανέτρεψαν τους βασιλιάδες τους περίπου την εποχή που οι Έλληνες είχαν αρχίσει να έχουν προβλήματα με τους Πέρσες. Οι Ρωμαίοι αντικατέστησαν τη μοναρχική τους μορφή με μια ολιγαρχία. Η δημοκρατία με την οποία συνδέεται η Ρώμη δεν αναπτύχθηκε αργότερα, αν υπήρχε ποτέ. Πράγματι, η Ρωμαϊκή Γερουσία διατηρούσε πάντα ένα στοιχείο αριστοκρατικού χαρακτήρα, με τις πατρικές οικογένειές της, όπως η Julius Causerie, οι οποίες είχαν το δικαίωμα να καθίσουν στο σώμα του Αυγούστου, εφόσον μπορούσαν να ικανοποιήσουν την περιουσιακή απαίτηση.
Ο χαρακτήρας του ρωμαϊκού πολιτισμού άλλαξε καθώς η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μεγάλωσε και οι άνθρωποι της πόλης έπρεπε να αντιμετωπίσουν νέες προκλήσεις. Το γεγονός ότι οι Ρωμαίοι κατάφεραν να μετατρέψουν τις αρχές τους ως κράτος μικρών πόλεων σε αυτοκρατορία είναι συναρπαστικό και ένας ταξιδιώτης μπορεί να δει τα έργα που άφησαν οι Ρωμαίοι ως απόδειξη του μεγαλείου τους. Πράγματι, ακόμη και προρωμαϊκά λείψανα έχουν βρεθεί στο Λάτσιο και ο τουρίστας μπορεί να τα δει κι αυτά αν ενδιαφέρεται.
Ορισμένοι ιστορικοί βλέπουν τα μηχανικά επιτεύγματα των Ρωμαίων ως τη μεγαλύτερη απόδειξη για το γιατί ο πολιτισμός τους ήταν τόσο επιτυχημένος, αλλά πρέπει επίσης να έχουμε κατά νου τη ρωμαϊκή ικανότητα να αφομοιώνει τους γείτονές της, ακόμη και τους ανθρώπους που εισέβαλαν στη Ρώμη καθ ‘όλη τη διάρκεια της ιστορίας της. Πράγματι, η Ρώμη εισβάλλεται συχνά από τους Κέλτες Γαλάτες και ο Ρωμαίος λαός έζησε με το φόβο μιας Κελτικής εισβολής μέχρι που πολλοί Γαλάτες εγκαταστάθηκαν σε μια περιοχή της Μικράς Ασίας που έγινε γνωστή ως Γαλάτεια (αυτοί οι άνθρωποι θα ήταν οι Γαλάτες της Καινής Διαθήκης περίπου 200 χρόνια μετά).
Η ιστορία των Ρωμαίων από τον τέταρτο έως τον δεύτερο αιώνα είναι μία από τις τυχαίες αυτοκρατορίες. Αφού οι Ρωμαίοι είχαν ξεπεράσει τους άμεσους γείτονές τους για να κυριαρχήσουν στην Κεντρική και Νότια Ιταλία, η Ρώμη βρέθηκε να εμπλέκεται σε ευρύτερες μεσογειακές υποθέσεις, όπως τρεις σημαντικοί πόλεμοι εναντίον της Μεσογειακής υπερδύναμης της Καρχηδόνας και η εμπλοκή στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων δυνάμεων της περιοχής Πτολεμαίοι στην Αίγυπτο και οι Μακεδόνες βασιλιάδες στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Αν και ορισμένα χρονολογούν την ίδρυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην ανάληψη ευρείων εξουσιών από τον Αύγουστο το 27 π.Χ., το αυτοκρατορικό κράτος της Ρώμης στην πραγματικότητα προηγείται του σχηματισμού της στρατιωτικής δικτατορίας. Η Ρώμη διεξήγαγε τρεις πολέμους με την Καρχηδόνα, καταστρέφοντας τελικά αυτή την πόλη το 146 π.Χ. και προσαρτώντας τα εδάφη της. Λίγο αργότερα, το Βασίλειο της Περγάμου αφέθηκε στους Ρωμαίους από τον τελευταίο του βασιλιά. Η Ρώμη είχε ήδη προσαρτήσει τη Μακεδονία και το μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας σε αυτό το σημείο. Στα επόμενα 60 χρόνια, η Ρώμη θα αποκτήσει έρεισμα στη Συρία και τις δυτικές περιοχές της Βόρειας Αφρικής. Mostσως το πιο σημαντικό, η Ρώμη κατάφερε τελικά να καταπνίξει τους συμμάχους/υφισταμένους της στην ιταλική χερσόνησο στον Κοινωνικό Πόλεμο, που θα είχε ως αποτέλεσμα όλοι οι πολίτες της Ιταλίας να λάβουν ιταλική υπηκοότητα και να υιοθετήσουν τη λατινική ως γλώσσα τους. Αρχικά είχαν μιλήσει δεκάδες γλώσσες, οι περισσότερες από τις οποίες δεν είχαν σχέση με τα λατινικά.
Με το τέλος του Κοινωνικού Πολέμου η Ρώμη σταθεροποιήθηκε αρκετά ώστε να αρχίσει να αφιερώνεται σοβαρά σε μια αυτοκρατορία. Πράγματι, σε αυτό το σημείο, η Ρώμη είχε μετατραπεί από μια πόλη-κράτος που είχε επεκταθεί καθαρά για να επιβιώσει σε μια αυτοκρατορία που ήθελε να γίνει. Οι Ρωμαίοι φοροεισπράκτορες και έμποροι έλαβαν απτά οφέλη από την αυτοκρατορία και οι λαϊκιστές ηγέτες της Ρώμης ευχαρίστως τους υποχρέωσαν εφευρίσκοντας προσχήματα για να εισβάλουν σε ξένα εδάφη.
Σε αυτό το σημείο άρχισε να αλλάζει η Ρώμη. Ο πολιτισμός του έγινε πιο εμπορικός και υλιστικός και οι επιρροές από την Ελλάδα και την Αίγυπτο (και γενικότερα την Ανατολική Μεσόγειο) έγιναν πιο αισθητές. Ο ρωμαϊκός συντηρητισμός, κυριαρχούμενος από την ιδέα της πατερφαμίλιας που είχε το δικαίωμα της ζωής και του θανάτου στην οικογένειά του, άρχισε να αντικαθίσταται από ένα είδος κοσμοπολιτισμού, στο οποίο η ρωμαϊκή γερουσιαστική τάξη διατηρούσε την αίσθηση της ρωμανικότητας, αλλά άρχισε να υιοθετήσουν χαρακτηριστικά πολλών άλλων λαών με τους οποίους αλληλεπιδρούσαν, ειδικά στον τομέα της θρησκείας.
Σε αυτή τη συγκυρία, η Ρωμαϊκή Δημοκρατία άρχισε να καταρρέει. Υπήρχαν πολλοί λόγοι για αυτό, αλλά οφειλόταν τουλάχιστον εν μέρει στον πλούτο που άρχισε να κατακλύζει τη Ρώμη για το εξωτερικό, τους αγώνες εξουσίας μεταξύ Πλεβίων και πατρικίων για τον έλεγχο της Ρώμης, και άλλους αγώνες μεταξύ Ρωμαίων και Ιταλών και στρατηγών. Πράγματι, αυτή ήταν η λαϊκιστική περίοδος στη Ρώμη, κατά την οποία οι στρατηγοί εκμεταλλεύονταν τις αλλαγές στη ρωμαϊκή κοινωνία για να πολεμήσουν για την ανάδειξη. Η Ρώμη είχε από καιρό κυβερνηθεί από ένα περίεργο αλλά σταθερό σύστημα με το οποίο δύο στελέχη, γνωστά ως πρόξενοι, υπηρετούσαν ταυτόχρονα. Αυτός ο τύπος συστήματος δεν ήταν πρωτοφανής στην περιοχή καθώς οι Σπαρτιάτες είχαν επίσης ένα σύστημα δίδυμων ηγεμόνων (δύο βασιλιάδες παρά πρόξενοι).
Ο συνεχής πόλεμος που αντιμετώπισε η Ρώμη τον πρώτο αιώνα π.Χ. και η ανάγκη για σταθερή ηγεσία είδε το σύστημα δύο προξένων που εκλέγονταν ετησίως να διαβρώνεται. Πράγματι, ένας άνδρας που προερχόταν από μια μικρή πόλη του Λάτιουμ (δηλαδή έξω από τη Ρώμη), ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Γάιος Μάριος, κατείχε το προξενείο ρεκόρ επτά φορές, καθώς οι Ρωμαίοι χρειάζονταν τις ασύγκριτες στρατιωτικές του ικανότητες για να αποκρούσουν τις επιδρομές των Cimbri και των Τευτόνων. (Γερμανικές φυλές) και να κερδίσουν έναν πόλεμο εναντίον των Νουμιτιανών της Βόρειας Αφρικής. Η ιστορία είναι γεμάτη συμπτώσεις, ή ό, τι μπορεί να σκεφτούμε ως συμπτώσεις. Ο Γάιος Μάριος ήταν ο θείος του Γάιου Ιούλιου Καίσαρα, ο οποίος κατά συνέπεια μπόρεσε να χρησιμοποιήσει αυτή τη σημαντική σύνδεση για να ξεφύγει από την αρχή ως ένας σκοτεινός πατρίκιος για να γίνει ίσως ο πιο διάσημος Ρωμαίος.
Η εποχή του Γάιου Μάριου ήταν αξιοσημείωτη για τον Κοινωνικό Πόλεμο και τις απαρχές των εσωτερικών, ρωμαϊκών εμφυλίων πολέμων. Το δικτατορικό παράδειγμα του Γάιου Μάριου θα ενέπνεε άλλους υποψήφιους Ρωμαίους αυτοκράτορες, όπως ο Λούκιος Κορνήλιος Σούλα, ο Πομπήιος και ο ίδιος ο Ιούλιος Καίσαρας, άνδρες που θα είχαν συνειδητοποιήσει ότι η Ρωμαϊκή Δημοκρατία καταρρέει. Ο Ιούλιος Καίσαρας δεν πέτυχε ποτέ το υποτιθέμενο όνειρό του να γίνει βασιλιάς της Ρώμης, παρόλο που είχε κάνει αυτό που πολλοί Ρωμαίοι πριν από αυτόν δεν είχαν κάνει, ξεπέρασαν τους Γαλάτες στη σημερινή Γαλλία. Το κατόρθωμα της αποκατάστασης της μοναρχίας στη Ρώμη θα αφεθεί στον προπάππο του Ιούλιου Καίσαρα και υιοθετημένο κληρονόμο, Γάιο Ιούλιο Καίσαρα Οκταβιανό, γνωστότερο στην ιστορία ως Οκταβιανό ή Αύγουστο, το όνομα που πήρε όταν έγινε αυτοκράτορας (αυτοκράτορας).
Ο Αύγουστος έφερε πάνω από 40 χρόνια σταθερότητας στη Ρώμη. Κατέκτησε την Αίγυπτο, ενώνοντας ολόκληρη την κυριαρχία της Μεσογείου για την πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία. Αποφασισμένος συντηρητικός, ο Αύγουστος προσπάθησε να αποκαταστήσει μέρος της Ρωμαϊκής καταγωγής στη Ρώμη. Η Ρωμαϊκή Γερουσία συνέχισε να συνεδριάζει, αν και όλη η εξουσία ήταν πλέον στα χέρια του, και προσπάθησε να αποκαταστήσει μια εμφάνιση παραδοσιακών ρωμαϊκών αξιών. Ο Αύγουστος ήταν ακόμα πολιτικός, οπότε ήξερε ότι η Ρώμη χρειαζόταν κάτι για να την κρατήσει ενωμένη, καθώς οι περισσότεροι κάτοικοί της δεν ήταν τεχνικά ούτε Ρωμαίοι ούτε Ρωμαίοι πολίτες. Δημιούργησε τη λατρεία του Αυγούστου και της Λιβίας (η σύζυγός του), επιτρέποντας σε μη Ρωμαίους να επενδύσουν στη ρωμαϊκή ιδέα μέσω της λατρείας του αυτοκράτορα και της συζύγου του. Εξακολουθούσαν να διατηρούν τους γηγενείς τους θεούς, ένα παράδειγμα του πώς οι Ρωμαίοι ήταν πολύ λιγότερο υπερβολικοί ως υπερφόρτωση σε σύγκριση με άλλους αυτοκράτορες.
Η Ρώμη θα βιώσει μια περίοδο ανάπτυξης και παρακμής τους επόμενους δύο αιώνες. Η βασιλεία του Νέρωνα και του Δομιτιανού θεωρείται από τους ιστορικούς ως χαμηλά σημεία, ενώ η βασιλεία του Κλαύδιου και του Τραϊανού τείνουν να θεωρούνται υψηλά σημεία. Ο θάνατος του Μάρκου Αυρήλιου τον δεύτερο αιώνα είδε την αρχή της τελικής παρακμής της Ρώμης. Σε αυτό το στάδιο, η Ρώμη είχε χάσει τις πρώτες της δυναστείες και η αυτοκρατορική αξιοπρέπεια μπορούσε να πέσει στα χέρια οποιουδήποτε είχε την υποστήριξη του στρατού ή είχε αρκετά δηνάρια για να αγοράσει τον θρόνο.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η Ρώμη και η Ιταλία ήταν υπό την επίδραση της δεύτερης μεγάλης επιρροής της (μετά την ίδια τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία): του Χριστιανισμού. Η ρωμαϊκή κυβέρνηση συνέχισε να διώκει τους Χριστιανούς μέχρι τον τέταρτο αιώνα, όταν η Ρώμη θα είχε τον πρώτο της χριστιανό αυτοκράτορα. Πριν από αυτό, οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες είχαν επιχειρήσει διάφορες τακτικές για να σώσουν την παρακμή της αυτοκρατορίας, όπως ο πόλεμος με τους ανερχόμενους Πάρθους στην Ανατολή και η χορήγηση ιθαγένειας σε κάθε ελεύθερο πολίτη της αυτοκρατορίας από τον Καρακάλλα τον 3ο αιώνα.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος θα τερμάτιζε τελικά την ειδωλολατρία και την αποστασία στη Ρώμη, καθιερώνοντας τον Χριστιανισμό ως κεντρική θρησκεία. Παρ ‘όλα αυτά, η βασιλεία του Μεγάλου Κωνσταντίνου μπορεί να θεωρηθεί ως το τέλος της Ρώμης και η Ιταλία ως κέντρα ισχύος στη Μεσόγειο. Ο Κωνσταντίνος μετέφερε την πρωτεύουσά του στην ελληνική πόλη Βυζάντιο, την οποία μετονόμασε Κωνσταντινούπολη, και άρχισε να εδραιώνει την εξουσία στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι στη Δύση. Αν και η άνοδος των εχθρών σε αυτήν την περιοχή έκανε αυτή την κίνηση αναγκαία, θα σήμαινε ότι οι ανατολικές περιοχές της Ρώμης προστατεύονταν ενώ η Ρώμη και η Ιταλία όχι.
Οι Βαρβαρικές Εισβολές και η Πρώιμη Εκκλησία
Η διαίρεση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε ανατολικό και δυτικό τμήμα σήμανε το τέλος της Ιταλίας. Οι αυτοκράτορες που βασίλευαν στη Δύση θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν εχθρούς που είχαν γεμίσει με μια ζωντάνια που είχε χάσει η Ρώμη και οι οποίοι ήταν σε θέση να στρατολογήσουν μεγάλους στρατούς, κάτι που η Ρώμη επίσης βρέθηκε ολοένα και πιο ανίκανη να κάνει. Μετά από επιδρομές των Ούννων, των Βανδάλων, των Γότθων και άλλων φυλών, μεγάλο μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ξεπεράστηκε, δηλαδή η σημερινή Γαλλία, η Δυτική Γερμανία και η Βόρεια Ιταλία. Η ίδια η Ιταλία θα έπαυε να είναι υπό Ρωμαϊκή κυριαρχία με τον θάνατο του τελευταίου αληθινά Ρωμαίου αυτοκράτορα, Ρωμύλου Αυγουστούλου το 476 μ.Χ.
Αν και η ιστορία δεν το κάνει πάντα σαφές, οι περισσότεροι Γερμανοί βάρβαροι που εισέβαλαν και κατέλαβαν τη Ρώμη ήταν θαυμαστές του ρωμαϊκού πολιτισμού. Perhapsσως αυτός είναι ο λόγος που τόσα μνημεία της Ρώμης παραμένουν σήμερα και ακόμη και γλώσσες που προέρχονται από τα λατινικά εξακολουθούν να υπάρχουν, παρόλο που τα εδάφη όπου μιλούνταν σχεδόν κατακλύστηκαν και λεηλατήθηκαν, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της Ιταλίας. Οι Γότθοι καθιέρωσαν μια σειρά βασιλιάδων που κυβέρνησαν για περίπου 100 χρόνια μετά την άλωση της Ρώμης. Εκείνη την εποχή υπήρχαν πάπες, οι οποίοι ήταν υποτελείς στην κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης μέχρι τον 9ο αιώνα. Οι αυτοκράτορες της Ανατολικής Ρώμης ή του Βυζαντίου κατάφεραν να ανακτήσουν τον έλεγχο τμημάτων της Ιταλίας μετά τη γοτθική κατάκτηση έως ότου τελικά εκδιωχθούν από την περιοχή από τους Άραβες τον 7ο αιώνα.
Σε αυτό το σημείο, η Ιταλία μπήκε πραγματικά σε μια σκοτεινή εποχή. Αυτή η περίοδος μεταμόρφωσε μεγάλο μέρος της Ιταλίας με διάφορους σημαντικούς τρόπους. Οι γερμανικές ομάδες, όπως οι Λομβαρδοί που πιθανόν κατάγονταν από τη Σουηδία, κατέλαβαν εντελώς τη Βόρεια Ιταλία, αντικαθιστώντας μερικούς από τους αρχικούς κατοίκους ή σπρώχνοντάς τους προς το νότο. Πράγματι, μεγάλο μέρος του πολιτιστικού διαχωρισμού μεταξύ Βόρειας και Νότιας Ιταλίας έχει να κάνει με την πραγματικότητα της ξένης κατάκτησης στον Βορρά. Περιοχές όπως η Τοσκάνη, το Λάτσιο, η Ούμπρια, η Νότια Ιταλία και η Σικελία θα διατηρούσαν τον πληθυσμό τους της ρωμαϊκής εποχής, αν και αυτοί υποβάλλονταν σε πρακτικά ασταμάτητες εισβολές, υποδούλωση των πληθυσμών τους και συνεχείς μεταβιβάσεις ισχύος.
Πράγματι, μέχρι την εποχή της Αναγέννησης, η Ιταλία ήταν το πιο διχασμένο κράτος στην Ευρώπη, με τους Αραγονέζους να εξουσιάζουν στο Νότο, τους Γάλλους να εισβάλλουν στο Βορρά, τα Παπικά Κράτη στο κέντρο και δεκάδες μικροκυβερνήτες και κόντοτιερ σε άλλα μέρη Το
Αυτός ο διαιρεμένος χρόνος στην Ιταλία οδήγησε σε πολλές από τις περιφερειακές διαφορές στη γλώσσα, την κουζίνα και τον πολιτισμό που χαρακτηρίζει την Ιταλία σήμερα. Πράγματι, πολλοί ταξιδιώτες στην Ιταλία αγνοούν τη μεγάλη ποικιλία που χαρακτηρίζει αυτό το έθνος περίπου 60 εκατομμυρίων ανθρώπων. Μια ενδιαφέρουσα περίπτωση που πρέπει να εξεταστεί είναι αυτή της Σικελίας, η οποία εισέβαλε από τους Άραβες τον 7ο αιώνα, κατακτήθηκε εκ νέου από τους Βυζαντινούς, κατακτήθηκε ξανά από τους Άραβες και στη συνέχεια κατακτήθηκε από τους Νορμανδούς από τη Γαλλία την εποχή των Σταυροφοριών. Αυτό σημαίνει ότι ο λαός της Σικελίας έχει στοιχεία προ-ρωμαϊκής, ρωμαϊκής, ελληνικής, αραβικής, βορειοαφρικανικής και νορμανδικής γερμανικής (γερμανικής) γενετικής και κουλτούρας, ενώ παράλληλα μιλά μια γλώσσα που, μαζί με τη σαρδηνική, είναι από τις πιο αποκλίνουσες Ιταλία. Πράγματι, η διάσημη Ιταλίδα ηθοποιός Claudia Cardinale μίλησε στα Σικελικά στους πρωταγωνιστικούς της ρόλους και έπρεπε να μεταγλωττιστεί στα Ιταλικά, καθώς δεν μπορούσε να μιλήσει τη γλώσσα.
Η Αναγέννηση και αργότερα
Είναι η Αναγέννηση που πολλοί σκέφτονται όταν ονειρεύονται την Ιταλία. Αυτή η περίοδος που διήρκεσε πάνω από 100 χρόνια δημιούργησε ένα από τα πιο δημιουργικά καλλιτεχνικά και επιστημονικά κινήματα στην καταγεγραμμένη ιστορία. Αυτό το κίνημα είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτο στο ότι υπερτίθεται σε όλες τις ιστορικές περιόδους και πολιτισμούς που προηγήθηκαν. Έτσι μπορείτε να δείτε τοιχογραφίες της Αναγέννησης και πίνακες ζωγραφικής σε ρωμαϊκά κτίρια που μετατράπηκαν σε εκκλησίες. Θα βρείτε αναγεννησιακούς κήπους χτισμένους πάνω σε γνωστούς κήπους της ύστερης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Βρίσκεις προτομές και γλυπτά της Αναγέννησης σε στιλ παλαιότερων ελληνικών και ρωμαϊκών πορτραίτων κ.λπ.
Αυτό που είναι ακόμα πιο περίεργο για την Αναγέννηση είναι ότι ξεκίνησε σε μια τόσο θερμή καθολική περιοχή όπως η Κεντρική Ιταλία. Η Κεντρική Ιταλία ήταν η βάση ισχύος των παπών. Αυτοί οι πάπες εκλέχθηκαν από το Κολλέγιο των Καρδινάλων, όπως και σήμερα, και ήταν εκκλησιαστικοί άρχοντες στο όνομαμόνο. Πράγματι, είχαν κοσμική εξουσία εξίσου μεγάλη με οποιονδήποτε βασιλιά και μερικές φορές οδήγησαν τον Παπικό στρατό τους στον πόλεμο προσωπικά, ντυμένοι με πανοπλία. Οι πάπες ήταν από τους κύριους επιτρόπους της τέχνης της Αναγέννησης, δημιουργώντας έργα που ήταν επιφανειακά θρησκείες, αλλά στην πραγματικότητα εφευρετικά και σχεδόν παραβατικά έργα τέχνης, αν διαβάσει κανείς ανάμεσα στις γραμμές.
Η περίοδος της Αναγέννησης, ακόμη και αν χαρακτηριζόταν από την καταστροφική εισβολή στη Ρώμη το 1526, θα επέστρεφε την Ιταλία στην κεντρική της θέση στην Ευρώπη, θέση που δεν είχε διατηρήσει εδώ και 1000 χρόνια. Πράγματι, το είδος τέχνης που παρήχθη στην Ιταλία εκείνη την εποχή δεν είχε εμφανιστεί από την περίοδο της αρχαίας Ρώμης. Αλλά αυτό δεν ήταν μόνο μια εποχή τέχνης. Η περίοδος ήταν επίσης αξιοσημείωτη για τις επιστημονικές ανακαλύψεις, τις ανακαλύψεις και την πολιτιστική έκρηξη που έθεσαν την Ευρώπη σε μια πορεία να γίνει γνωστή για αυτό που είναι σήμερα: ένα κέντρο του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Η Αναγέννηση ήταν επίσης μια εποχή σύγχυσης. Wasταν η εποχή των condotierri, των πολέμαρχων που μάχονταν για τον έλεγχο της βόρειας και κεντρικής Ιταλίας. Στην πραγματικότητα, αυτό ήταν το τέλος του condotierri καθώς άρχισαν να εμφανίζονται βάσεις ισχύος στην Ιταλία, συγκεκριμένα οι Γάλλοι στο βορρά, οι πάπες στο κέντρο και οι Ισπανοί στο νότο. Τους Αραγωνίτες που είχαν ελέγξει τη Νάπολη και τη Σικελία στον ateστερο Μεσαίωνα διαδέχτηκε η ισπανική μοναρχία των Αψβούργων και αργότερα οι Βουρβόνοι. Θα υπήρχαν ακόμα μικρά κράτη στη Βόρεια Ιταλία, μερικά από αυτά προέρχονταν από κοντοτιέρους ηγεμόνες και άλλα προερχόμενα από παράνομα παιδιά παπών και άλλων Ρωμαίων ευγενών, αλλά θα έπεφταν υπό την κυριαρχία των Βουρβόνων και αργότερα των Αψβούργων μέχρι να γίνουν αυτοί οι μικροί δυναστές. αντικαταστάθηκε σταδιακά στα χρόνια πριν από τη Γαλλική Επανάσταση.
Οι Medici ήταν, φυσικά, μεταξύ των σημαντικότερων από αυτές τις περιφερειακές δυνάμεις. Είχαν ξεκινήσει ως Φλωρεντίνοι τραπεζίτες τον Μεσαίωνα και ανέδειξαν, παντρεύονταν με μερικές από τις σημαντικότερες δυναστείες της Ευρώπης, όπως οι Αψβούργοι και οι Βαλουά, και αποκτούσαν τον έλεγχο σε όλη την Τοσκάνη, την οποία κυβερνούσαν μέχρι τον κύριο κλάδο της δυναστείας εξαφανίστηκε τον 18ο αιώνα. Μια άλλη σημαντική περιφερειακή δύναμη ήταν οι Βενετοί, οι οποίοι έφεραν ένα μέτρο σταθερότητας στη Μεσόγειο Θάλασσα (για οικονομικούς σκοπούς), ακόμη και αν αυτό σήμαινε ότι άλλα κράτη αναγκάστηκαν να μπουν στην τροχιά της Βενετίας.
Η Βενετία θα κοιτούσε με τη Ρώμη στην Πρώιμη Σύγχρονη περίοδο για πολιτιστική σημασία στην Ιταλία. Η δημοκρατία ήταν το σπίτι ανδρών όπως ο Τιτσιάνος, ο Καναλέτο και ο Τιεπόλο, οι οποίοι καθιέρωσαν μια φήμη για τη βενετσιάνικη τέχνη, η οποία επέτρεψε στη Βενετία να διατηρήσει μια ανεξάρτητη πολιτιστική ταυτότητα μέχρι την κατάκτηση της πόλης από τους Γάλλους μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Αν και μικρά κράτη όπως η Βενετία και η Μάντοβα έχασαν την ανεξαρτησία τους σε αυτά τα επόμενα χρόνια, η Ιταλία θα συνέχιζε να διχάζεται μέχρι τον 19ο αιώνα, ακόμη και αν οι νότιες περιοχές ενωθούν στο αποκατεστημένο βασίλειο των δύο Σικελιών μετά την ήττα του Ναπολέοντα.
Η απροσδόκητη δύναμη στην περιοχή θα ήταν ο Οίκος της Σαβοΐας στο Βασίλειο της Σαβοΐας. Κυβερνώντας τις περιοχές της Σαβοΐας και του Πιεμόντε κατά μήκος των γαλλικών συνόρων καθώς και το νησί της Σαρδηνίας, ο Οίκος της Σαβοΐας θα αποδειχθεί η μόνη δυναστεία με αρκετή σταθερότητα και ζωντάνια για να ενώσει την Ιταλία, ακόμα κι αν αυτή η δυναστεία δεν ήταν ιδιαίτερα αξιοσημείωτη από τα ευρωπαϊκά πρότυπα Το Οι Σαρδηνοί θα πολεμούσαν εναντίον των δύο κύριων δυνάμεων στην Ιταλία – των Αυστριακών που κυβέρνησαν τη Λομβαρδία και του Βένετο στα βόρεια, και των Παπών που εξακολουθούσαν να ελέγχουν την Κεντρική Ιταλία. Θα συμμετάσχουν με Ιταλούς εθνικιστές στο Νότο για να ενώσουν το μεγαλύτερο μέρος της Ιταλίας στο Βασίλειο της Ιταλίας το 1861.
Με τον σχηματισμό αυτού του κράτους, η Ιταλία ενοποιήθηκε για πρώτη φορά από την πτώση των Ρωμαίων το 476. Η Ιταλία άρχισε να βιώνει κάπως πολιτιστική σύντηξη, αν και οι περιφερειακές διαφορές στον πολιτισμό στην Ιταλία εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα. Η Ιταλία θα περνούσε περιόδους ιμπεριαλισμού και φασισμού καθώς προσπαθούσε να δημιουργήσει μια ταυτότητα για τον εαυτό της στον σύγχρονο κόσμο. Εκατομμύρια Ιταλοί θα άφηναν την πατρίδα τους σε αυτήν την εποχή της βιομηχανικής και πολιτιστικής αλλαγής για μέρη όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Αργεντινή, η Βραζιλία και πολλά άλλα εδάφη όπου οι απόγονοί τους έφεραν μαζί τους τη μνήμη της Ιταλίας.
Γρήγορη ανασκόπηση της ιταλικής γεωγραφίας
Μια γρήγορη ανασκόπηση της ιταλικής γεωγραφίας θα ωφελήσει τον αναγνώστη που σχεδιάζει ένα ταξίδι στη χώρα. Η Ιταλία είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ και γειτονεύει με τη Γαλλία, την Ελβετία, την Αυστρία και τη Σλοβενία. Η Ιταλία περιλαμβάνει επίσης δύο μικρότερα έθνη: την πόλη του Βατικανού και τον Άγιο Μαρίνο. Πολλοί τουρίστες στη Ρώμη ενσωματώνουν το Βατικανό στα ταξίδια τους. Οι ταξιδιώτες στην Ούμπρια και τη Μάρκε μπορούν επίσης να περάσουν από το Σαν Μαρίνο, αν και αυτό μπορεί να απαιτήσει κάποια αφοσίωση από την πλευρά του τουρίστα.
Η γεωγραφία της Ιταλίας της δίνει ένα θερμότερο κλίμα από τα περισσότερα άλλα έθνη στην Ευρώπη. Αυτό συμβαίνει γιατί είναι πιο νότια από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και επειδή περιβάλλεται από τη θάλασσα στο βορειότερο άκρο. Η Ιταλία είναι μια χώρα με μεγάλη γεωγραφική ποικιλομορφία, με βουνά, λόφους και εύφορες κοιλάδες διάσπαρτες σε όλη τη γη. Αν και υπάρχει πολύ εύφορη γη στην Ιταλία, υπάρχουν αρκετές περιοχές που κυριαρχούνται από βουνά, ειδικά στο εσωτερικό και βόρεια της Ιταλίας.
Η Ιταλία είναι μια μακρά, στενή χώρα που εκβάλλει στη Μεσόγειο Θάλασσα. Μια γρήγορη ματιά σε έναν χάρτη αποκαλύπτει ότι η Ιταλία έχει σχήμα μπότας. Η περιοχή της Απουλίας είναι η φτέρνα της μπότας, ενώ η Καλαβρία είναι το δάχτυλο. Στα ανοιχτά της Καλαβρίας βρίσκεται το νησί της Σικελίας, ένα μεγάλο νησί με μακρά ιστορία. Το άλλο σημαντικό ιταλικό νησί είναι η πιο μυστηριώδης Σαρδηνία, η οποία βρίσκεται βορειοδυτικά της Σικελίας, νότια της γαλλικής περιοχής Κορσικής (κατοικείται από ανθρώπους ιταλικής προέλευσης).
Η Ιταλία, ένα έθνος περίπου 60 εκατομμυρίων ανθρώπων, χωρίζεται σε περιοχές και επαρχίες. Οι περιοχές αντιπροσωπεύουν ιστορικές περιοχές της Ιταλίας και αυτές χωρίζονται σε επαρχίες, οι οποίες γενικά ονομάζονται από την πρωτεύουσα τους. Για παράδειγμα, η επαρχία του Μιλάνου βρίσκεται στην περιοχή της Λομβαρδίας. Οι περιοχές της Ιταλίας παρατίθενται παρακάτω:
• Λάτσιο
• Marche
• Τοσκάνη
• Ούμπρια
• Αιμιλία-Ρομάνια
• Friuli-Venezia Giulia
• Trentino-Alto Adige/Sudtirol
• Βένετο
• Κοιλάδα Αόστα
• Λιγουρία
• Λομβαρδία
• Πιεμόντε
• Αμπρούτσο
• Απουλία
• Βασιλικάτα
• Καλαβρία
• Καμπανία
• Μόλις
• Σαρδηνία
• Σικελία